Mój stosunek do transplantacji organów.

Jaki według Pana(i) jest stosunek Kościoła Katolickiego w kontekście przeszczepiania narządów/tkanek?

Jaki jest Pana(i) stosunek do przeszczepiania narządów?

Czy według Pana(i) potrzebne jest propagowanie wiedzy na temat transplantacji?

Skąd czerpie Pan(i) informacje na temat transplantacji?

W ostatnich latach wyraźnie spada liczba przeszczepów. Czy Pana(i) zdaniem jest to związane z doniesieniami w mediach na temat nieprawidłowości przy dokonywaniu przeszczepów?

Czy ostatnie niekorzystne doniesienia telewizyjne i prasowe na temat przeszczepów, zmieniły Pan(i) dotychczasową opinię w sprawie pobierania narządów?

Jakie działania według Pana(i) wpłynęłyby na zwiększenie ilości pobieranych narządów?

Czy zgodził(a)by się Pan(i) na wykorzystanie narządów po śmierci w celu ich przeszczepienia innej osobie?

Czy zgodził(a)by się Pan(i) na zostanie żywym dawcą nerki lub innego narządu?

Czy zgodził(a)by się Pan(i) na zostanie dawcą szpiku kostnego?

Czy był(a)by Pan(i) skłonny wypełnić tzw. oświadczenie woli, w którym wyrazil(a)by Pan(i) zgodę na ofiarowanie swoich organów po śmierci?

Czy powiadomił(a) Pan(i) swoją rodzinę o sprzeciwie lub zgodzie na pobranie narządów po śmierci?

Jeżeli zaistniałaby taka potrzeba to czy zgodził(a)by się Pan(i) oddać jedną ze swoich nerek będącemu w potrzebie, jeżeli tak to komu?

Czy w przypadku zgonu kogoś bliskiego protestował(a)by Pan(i) wobec zamiaru pobrania narządów nawet, jeżeli zmarły za życia nie wyrażał sprzeciwu?

Który system regulowania sposobu pobierania komórek, tkanek i narządów do przeszczepu uważa Pan(i) za zgodny z prawem?

Pomimo wiedzy o zgodzie na pobranie narządów po śmierci zmarłego, lekarze dodatkowo rozmawiają z rodziną na temat możliwości pobrania narządów. Czy uważa Pan(i) za uzasadnione pytanie rodziny pomimo aprobaty zmarłego?

Czy ufa Pan(i) że lekarze kierują się wyłącznie względami medycznymi przy wyborze biorcy narządu, czyli osoby, która ma otrzymać narząd?

Czy według Pana(i) dawca powinien znać biorcę?

Organy do przeszczepu pobiera się tylko wtedy, gdy jest pewność, że pacjent nie żyje.

Fakt. Koniecznym warunkiem medycznym do pobrania narządów od zmarłego pacjenta jest stwierdzenie u niego nieodwracalnego ustania czynności mózgu, czyli tzw. śmierci mózgu. Zadanie to należy do komisji lekarskiej złożonej ze specjalistów medycyny z zakresu: anestezjologii, intensywnej terapii, neurologii, neurochirurgii oraz medycyny sądowej. O śmierci pacjenta można mówić, gdy serce i układ krążenia przestają pracować i są sztucznie podtrzymywane przez respirator oraz stwierdzona zostaje śmierć pnia mózgu, którego rolą jest kontrolowanie podstawowych czynności życiowych takich jak oddychanie czy krążenie. Komisyjne badanie wykonywane jest dwukrotnie w odstępach trzygodzinnych.

Lekarz podejmuje samodzielnie decyzję o pobraniu od pacjenta (po jego śmierci) organów do przeszczepów.

Mit. Na to, co wydarzy się z naszymi narządami po śmierci, mamy wpływ my sami oraz nasi najbliżsi. Polskie prawo zezwala lekarzom na pobranie tkanek i narządów wyłącznie od zmarłych, którzy za życia nie zgłosili oficjalnego sprzeciwu do Centralnego Rejestru Sprzeciwów w Centrum Organizacyjno-Koordynacyjnym ds. Transplantacji w Warszawie (osobiście lub listownie). Według danych tej organizacji od 1996 roku protest taki złożyło ponad 28 tysięcy osób. W standardowej praktyce, w przypadku każdego zmarłego pacjenta, od którego potencjalnie można pobrać narządy, lekarz sprawdza najpierw, czy dana osoba nie figuruje w bazie sprzeciwów, a następnie pyta rodzinę denata o jego wolę. Nawet jeżeli zmarły nie zgłosił sprzeciwu do oficjalnego rejestru, ale przekazał go najbliższej rodzinie – jego wola zostanie uszanowana. Osoby, dla których idea przeszczepów jest bliska, za życia również mogą zgłosić swoją decyzję o chęci oddania organów po śmierci. Możliwe jest to m.in. poprzez wypełnienie tzw. deklaracji woli, czyli dokumentu, w którym potwierdza się swoje postanowienie odręcznym podpisem. Ważne, aby mieć go zawsze przy sobie, np. w portfelu, a informację o swojej decyzji przekazać również najbliższym. To do nich będzie bowiem należało ostatecznie przekazanie lekarzom woli zmarłego w sprawie pobrania organów i wyrażenie (lub nie) na to zgody. Lekarze muszą uszanować ich decyzję.

W Polsce wykonuje się mało przeszczepów.

Fakt. W naszym kraju co roku odbywa się średnio około 1250 zabiegów przeszczepienia komórek, tkanek i organów. Liczba ta, w stosunku do 2000 oczekujących biorców, jest wciąż zbyt niska. Przy śmiertelności na poziomie 350 tysięcy osób w ciągu roku, dawców mogłoby być znacznie więcej. Dlaczego tak się nie dzieje, pomimo obowiązywania w Polsce prawa, które daje lekarzom możliwość pobierania narządów od wszystkich zmarłych, z wyjątkiem tych, którzy za życia zgłosili swój sprzeciw? Głównym powodem jest nieokreślenie za życia jasnego stanowiska w sprawie transplantacji w rozmowie z najbliższymi i brak na piśmie wyrażenia zgody na pobranie organów. Pierwszy z tych warunków jest nawet bardziej istotny, ponieważ to rodzina przekazuje lekarzom informację o powziętej za życia decyzji zmarłego w tej kwestii. Oświadczenie woli jest więc sygnałem dla członków rodziny, że powinni wyrazić zgodę na przekazanie organów do transplantacji. Niestety często zdarza się, że – mimo podpisania tego dokumentu przez potencjalnego dawcę – lekarze otrzymują od najbliższych zmarłego nieprawdziwe informacje. Efektem takiej sytuacji jest brak możliwości pobrania narządów do transplantacji, a to skutkuje wydłużeniem, nawet do kilku lat, okresu oczekiwania potencjalnych biorców na przeszczep.

Nie każdy może zostać dawcą narządów.

Fakt. Dawcami nie mogą zostać osoby, które miały w momencie śmierci (w przypadku zmarłych dawców) lub mają (żywi dawcy) nadciśnienie tętnicze, cukrzycę, nowotwór, miażdżycę, choroby immunologiczne, u których stwierdzono zniszczenie narządów lub infekcje bakteryjne, grzybicze czy wirusowe (zwłaszcza HIV). Przeciwwskazaniami są także: wiek powyżej 70. roku życia, nadużywanie alkoholu, narkotyków i środków farmakologicznych. W przypadku dawców nieżyjących decyzję o oddaniu organów do przeszczepu podejmuje rodzina na podstawie deklaracji woli zmarłego lub informacji o tym, że znajduje się on w rejestrze sprzeciwów. Gdy do przeszczepienia komórek (np. komórki macierzyste ze szpiku) czy organów (np. nerki czy segmentu wątroby) ma dojść od dawcy żyjącego, jest to możliwe, pod warunkiem, że osoba taka wyrazi na to zgodę, a jej życie nie będzie narażone na niebezpieczeństwo. Według polskiego prawa odsprzedaż narządów do przeszczepu w celach zarobkowych jest zakazana. Ujawnienie danych osobowych dawcy i biorcy jest możliwe, ale zgodę na kontakt muszą wyrazić obydwie strony. Do potencjalnego spotkania może dojść dopiero po określonym czasie od przeszczepu, np. w przypadku oddania szpiku kostnego spotkanie jest możliwe nie wcześniej niż rok po zabiegu.

Przeszczepione ograny mogą zostać odrzucone przez organizm biorcy.

Fakt. Niestety, przeszczep narządu nie daje gwarancji, że przeprowadzona transplantacja zakończy się sukcesem. Zdarzają się sytuacje, kiedy organ zostaje odrzucony przez organizm biorcy w bardzo krótkim czasie po operacji – nawet po kilku minutach (tzw. ostre odrzucenie), oraz takie, gdy dzieje się to po kilku miesiącach czy latach od operacji. Sytuacje takie mogą mieć miejsce, gdy występują zbyt duże różnice genowe pomiędzy dawcą i biorcą. W takim przypadku układ odpornościowy biorcy może „rozpoznać” przeszczepiony narząd bądź tkankę jako zagrożenie dla organizmu i po wykryciu obcych antygenów rozpocząć ich zwalczanie. Aby temu zapobiec, stosuje się szereg działań. Podstawowym jest leczenie immunosupresyjne polegające na podawaniu leków, które hamują proces wytwarzania przez organizm przeciwciał i komórek odpornościowych w stosunku do „nowego” organu oraz znacznie zmniejszają ryzyko jego odrzucenia. Bardzo ważny jest dobór dawcy i biorcy pod względem antygenów zgodności tkankowej oraz wieku, predyspozycji zdrowotnych, a także ogólnego stanu zdrowia i chorób przebytych wcześniej przez dawcę.

Analiza wyników ankiety "Mój stosunek do transplantacji organów."